Για ένα παιδί που χάθηκε άδικα, όπως τόσα κάθε ημέρα.
Η ψυχή χάνεται όταν δεν πιστεύει κανείς στην ύπαρξή της. Κι όταν ο ίδιος δε μπορείς να σταθείς στη ψυχή σου, όταν τελικά ούτε οι δικοί σου μπορούν να σου δώσουν το χέρι βοηθείας που ζητάς, η κοινωνία που απαιτεί να ζήσεις για αυτήν, γιατί αποτελείς μέλος της, ζωτικό της μέρος, τη κρίσιμη στιγμή δε σε βλέπει καν, σε αγνοεί και σε αφήνει να αυτοκαταστραφείς, μόνος, σε ένα κλειστό δωμάτιο, με μια μόνη τελευταία σύντροφο.
Ακόμα κι αν εσύ ήθελες, ακόμα κι αν είχες ζητήσει βοήθεια, αυτή δε θα ερχόταν ποτέ από το «κοινωνικό κράτος δικαίου». Εύκολα λόγια, μεγάλες θεωρίες, χωρίς πρακτική, ανύπαρκτες στην ουσία. Κι εγώ υποτίθεται τις μαθαίνω κάθε μέρα και εξετάζομαι σε αυτές. Ψεύτικες θεωρίες που προσπαθούμε όλοι τελικά να πιστέψουμε σε αυτές.
Υπάρχει, λένε, δικαίωμα στη ζωή, υπάρχει και δικαίωμα στο θάνατο; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ζωή σου είναι μέρος της κοινωνίας και ως εκ τούτου έχεις υποχρέωση σε αυτή την κοινωνία να ζήσεις. Γελοίο! Τι κάνει αυτή η κοινωνία για να σε κρατήσει στη ζωή; Για ποιο λόγο της έχεις υποχρέωση; Για ποια κοινωνική πρόνοια εσύ πληρώνεις; Για ποιες κοινωνικές παροχές πρέπει να κάνεις υπομονή; Για τις ανύπαρκτες!
Ακόμα κι αν έχεις σκεφτεί να ξεφύγεις από τον «άσπρο» κόσμο της - γιατί δεν είναι αυτός ο δικός σου κόσμος, όχι πραγματικά – όταν ζήτησες να πας για βοήθεια, η πόρτα ήταν κλειστή, σειρά προτεραιότητας. Δε μιλάμε για σειρά προτεραιότητας στην τράπεζα, δεν αναφερόμαστε για προτεραιότητα σε μια δημόσια υπηρεσία, εδώ μιλάμε για την ίδια τη ζωή!! Ποιος δεν έχει προτεραιότητα στην ελπίδα να ζήσει; Για ποιο δικαίωμα στο θάνατο μιλάμε; Εδώ δεν έχουμε δικαίωμα στη ζωή!
Για αυτό προσοχή εκεί έξω σε όλους...κυκλοφορεί νοθευμένη...... ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Καλό ταξίδι...
