Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Λήθη...

Λήθη... Μια λέξη, μια έννοια, μια ιδιότητα του ανθρώπου που τον συνοδεύει πάντα όπως φαίνεται στο ταξίδι της ζωής του.
Λήθη.. Κατά το λεξικό του Μπαμπινιώτη, "Λήθη, η έλλειψη μνήμης, το να ξεχνά κανείς (κάποιον/κάτι), Συνώνυμα: λησμοσύνη, λησμονιά, Αντίθετα: μνήμη, θύμηση".

Τυχαίνει αυτές τις ημέρες να έχω βρει από το www.greek-movies.gr την εκπομπή "Νέοι Φάκελοι" του Παπαχελά και κάθομαι και τους βλέπω τα βράδια. Σήμερα το βράδυ, είδα την εκπομπή που είχε κάνει για τις πυρκαγιές του καλοκαιριου (είναι η Εκπομπή με Αριθμό 04).

Ξέρω ότι δε ταιριάζει στο κλίμα των ημερών, μάλλον θα έλεγα ότι βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις όμορφες χιονισμένες και λευκές ημέρες που ζούμε, αλλά εμένα μου μαύρισε πάλι η καρδιά, βλέποντας τις εικόνες του καλοκαιριού.

Κι όμως οι άνθρωποι ξεχνάμε τόσο εύκολα. Είναι αναμενόμενο η ζωή μας να συνεχίζει να κυλάει. Θα ήταν υπερβολικό να περιμέναμε ότι κάθε ημέρα θα συλλογιζόμαστε και θα προβληματιζόμαστε, είτε για τις πυρκαγιές του καλοκαιριού, είτε για τους σεισμόπληκτους, είτε για οποιοδήποτε από τα δραματικά γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα μας αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αυτό που αναρωτιέμαι είναι γιατί; Γιατί οι άνθρωποι ξεχνάμε; Γιατί ξέχασα κι εγώ;
Γιατί το ξέρω... ξέχασα... αν δεν έβλεπα την εκπομπή σήμερα, ξέρω δε θα το σκεφτόμουνα, δε θα αναρωτιόμουνα τι έχουν γίνει εκείνες οι περιοχές, οι άνθρωποι, τα σπίτια τους, τα ζώα, η φύση όλη. Τι έχει απογίνει; Και πολύ περισσότερο αναρωτιέμαι γιατί τα ξέχασα...

Το καλοκαίρι είδα από το παράθυρο του δωματίου μου τον καπνό. Θυμάμαι τώρα ότι διάβαζα. Κι όταν άκουσα τι είχε γίνει και κατάλαβα από που ήταν ο καπνός έβαλα τα κλάματα. Τώρα θυμάμαι, είχα κατέβει σε όλες τις διαδηλώσεις που είχαν γίνει για τις πυρκαγιές. Θυμάμαι, είχα εκτυπώσει και φωτογραφίες με στοίχους από το τραγούδι "Earth Song" του Michael Jackson:

What about sunrise ?
What about rain ?
What about all the things that you said we were to gain ?
What about killing fields ?
Is there a time ?
What about all the things that you said was yours and mine ?
Did you ever stop to notice
All the blood we've shared before ?
Did you ever stop to notice
This crying Earth is weeping shores?

What have we done to the world ?
Look what we've done.
What about all the peace that you pledge your only son ?
What about flowering fields ?
Is there a time ?
What about all the dreams that you said was yours and mine ?
Did you ever stop to notice
All the children dead from war ?
Did you ever stop to notice
The crying Earth the weeping shores ?

I used to dream,
I used to glance beyond the stars
Now I don't know where we are,
Although I know we've drifted far

What about yesterday ?(What about us)
What about the seas ? (What about us)
The heavens are falling down (What about us)
I can't even breathe (What about us)
What about everthing ? (What about us)
I have given you (What about us)
What about nature's worth ? (oooooh)
It's our planet's womb

NO! NO! NO! NO!

What about animals ? (What about it)
We've turned kingdoms to dust (What about us)
What about elephants ? (What about us)
Have we lost their trust (What about us)
What about crying whales ? (What about us)
We're ravaging the seas (What about us)
What about forest trails ? (oooooh)
Burnt despite our pleas

NO! NO! NO! NO!

What about the holy land ? (What about it)
Torn apart by creed (What about us)
What about the common man ? (What about us)
Can't we set him free ? (What about us)
What about children dying ? (What about us)
Can't you hear them cry ? (What about us)
Where did we go wrong ? (oooooh)
Someone tell me why

NO! NO! NO! NO!

What about baby boy ? (What about it)
What about the days ? (What about us)
What about all their joy ? (What about us)
What about the men ? (What about us)
What about the crying man ? (What about us)
What about Abraham ? (What was us)
What about death again ? (oooooh)
Do we give a damn

Κι όμως, σχεδόν 6 μήνες μετά και τα έχω λησμονήσει όλα αυτά.

Κάθομαι κοιτάω έξω από το παράθυρο και νιώθω ξανά τα δάκρυα..

Μόνο που αυτή τη φορά, δε ξέρω το γιατί..

Γιατί βγήκα από τη λήθη μου, και θυμήθηκα το καλοκαίρι;

Ή γιατί διαπιστώνω την ύπαρξη της λήθης στο μυαλό μου;

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

Enjoy the silence... (η συνέχεια : p)

Το πρωί στη γειτονιά έχουμε μάθημα.. Κυνοπαιδεία!!


Enjoy the silence...

Η γειτονιά μας το βράδυ...


Από την οπτική γωνία μιας XLS-250!

"Βράδυ Σαββάτου!Κι εσύ 'σαι κάπου, άραγε που να βρίσκεσαι; Γιατί να λες;"

Βράδυ Σαββάτου, μεσά
νυχτα για την ακρίβεια, μια κρύα νύχτα στα μέσα του Φλεβάρη, κι ένιωσα πάνω μου τις πρώτες νιφάδες χιονιού! Τι έκπληξη; Το είχα ακούσει να το λέει ο κόσμος που περνούσε για την αναμενόμενη κακοκαιρία, και να που τελικά είχαν δίκιο! Και ιδού, η πρώτη μου εικόνα:


Η ώρα περνούσε, και το χιόνι, έπεφτε πάνω μου, μεταμορφώνοντάς με, σε μια XLS έτοιμη για γάμο!















Λίγες ώρες αργότερα, ένιωθα πως ήμουνα καλυμμένη με ένα μεταξωτό άσπρο πανωφόρι από βαμβάκι.
Και ιδού...














Ήταν πραγματικά πολύ όμορφα!

Τα παιδιά βγήκαν να παίξουν με το χιόνι...




όπως και οι τετράποδοι φίλοι μου...



Το βράδυ είχε ρίξει πολύ χιόνι..



Κι έτσι το πρωί, όλα ήταν ντυμένα στα άσπρα...





Αυτή λοιπόν, είναι η δική μου οπτική γωνία...


Breaking the Law. Listen the song and Understand the lyrics

There I was completely wasting, out of work and down
All inside its so frustrating as I drift from town to town
Feel as though nobody cares if I live or die
So I might as well begin to put some action in my life

Breaking the law, breaking the law
Breaking the law, breaking the law
Breaking the law, breaking the law
Breaking the law, breaking the law

So much for the golden future, I can't even start
I've had every promise broken, there's anger in my heart
You dont know what it's like, you dont have a clue
If you did you'd find yourselves doing the same thing too

Breaking the law, breaking the law
Breaking the law, breaking the law
Breaking the law, breaking the law
Breaking the law, breaking the law

You dont know what it's like

Breaking the law, breaking the law

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

Μια αλλιώτικη...ανατροπή...

Η ανατροπή θα έρθει όταν ο καθένας κάνει την προσωπική του επανάσταση.

Όταν ο καθένας ξεπεράσει τον εαυτό του και μπορέσει να τον αντιμετωπίσει.
Όταν σταματήσει ο άνθρωπος να φοβάται, να είναι ευάλωτος στα τρομοκρατικά μηνύματα που θέλει η κοινωνία να του εμφυτεύσει στο μυαλό. Σε ένα νου που προωθείται να μη σκέφτεται, που επικροτείται όταν δεν κρίνει, δε σχολιάζει, δεν ασχολείται με τα "κοινά". Όχι, δεν είναι η κοινωνία. Κοινωνία είναι το σύνολο των ανθρώπων, των ανθρώπων σαν εσένα που την απαρτίζουν. Άλλοι είναι αυτοί που δρουν με τέτοιο τρόπο, όχι η κοινωνία. Η κοινωνία είσαι εσύ, ο καθένας από εμάς, που είναι μέλος της. Έτσι όταν η κοινωνία "φταίει", σκέψου το, είσαι εσύ που "φταις".
Όταν αυτό γίνει κατανοητό, τότε ο άνθρωπος θα καταλάβει. Θα καταλάβει τη δύναμή του, την επιρροή που ασκεί πάνω στην ίδια του τη ζωή, που τώρα νοιώθει ότι άλλοι την υποκινούν. Δεν είναι η κοινωνική επανάσταση που είναι δύσκολη. Είναι η ατομική, η προσωπική, η προσπάθεια του καθένα να καταλάβει τι θέλει, τι ζει και τι ονειρεύεται. Μετά θα το διεκδικήσει, ανεξάρτητα από το τι θα κάνουν οι υπόλοιποι. Όμως η αλήθεια είναι ότι τα όνειρα δεν διαφέρουν σε γενικές γραμμές, κι αυτό θα οδηγήσει στη μαζική επανάσταση, στην αφύπνιση.
Όμως οι άνθρωποι μεγαλώνουν με το φόβο, το φόβο του αύριο, το φόβο να ζήσουν και αυτός ο φόβος τους κρατάει πίσω. Μας κρατάει πίσω. Όσοι έχουν το θάρρος και το θράσος να κάνουν ένα βήμα παραπέρα, αρχικά θεωρούνται παράλογοι, αργότερα επαναστάτες και στο τέλος ήρωες. Πάντα οι ήρωες ήταν ατομικές περιπτώσεις.
Μήπως ήρθε η ώρα να γίνουμε η γενιά των ηρώων, των επαναστατών, των παραλόγων. Ας αρχίσουμε από κάπου. Πόσο ακόμα θα κλεινόμαστε μέσα στον ατομικό μας μικρόκοσμο, ο οποίος δεν είναι ούτε καν προσωπικός. Είναι ένας ατομικός, αλλά όχι προσωπικός μικρόκοσμος, κι αυτό γιατί δεν είμαστε εμείς που τον διαμορφώνουμε. Ας δημιουργήσουμε, λοιπόν, αρχικά έναν δικό μας, ατομικό και προσωπικό μικρόκοσμο. Μετά ο μακρόκοσμος, ο κόσμος του έξω, ο κόσμος της κοινωνίας θα αλλάξει κατευθείαν.

Θα γίνει η ανατροπή..


Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

The brain, Η δύναμη του μυαλού

Aνακάλυψε πώς λειτουργούν:
Μνήμη – Ταχύτητα – Ισορροπία – Αισθήσεις - Συναισθήματα

Μια ευκαιρία να ανακαλύψεις το μοναδικό κόσμο του μυαλού σου, τα μέρη που το απαρτίζουν, τις λειτουργίες και τις δυνάμεις του.


Η μοναδικότητα της έκθεσης έγκειται στο ότι οι δραστηριότητες / εκθέματα είναι σχεδιασμένες με εκπαιδευτικό χαρακτήρα, αλλά η μάθηση πραγματοποιείται μέσα από το διαδραστικό παιχνίδι.


Μέσα από 42 δραστηριότητες / κατασκευές, ο επισκέπτης ξεναγείται στις λειτουργίες και τις δυνατότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου, του σημαντικότερου οργάνου του σώματός μας, και εξοικειώνεται με τον θαυμαστό τρόπο με τον οποίο λειτουργεί, επηρεάζοντας τις κινήσεις, τα συναισθήματα και τις σκέψεις.


Ένας εγκέφαλος μοιάζει ως επί το πλείστον με χυλό βρώμης με παράξενες πτυχώσεις. Είναι όμως το πιο εντυπωσιακό πράγμα που γνωρίζουμε μέσα σε ολόκληρο το σύμπαν. Μπορεί να μάθει κινέζικα, ισπανικά ακόμα και σουαχίλι ανάλογα με το ποιος του μιλάει. Μπορεί να ανακαλύψει και να κατασκευάσει διαστημόπλοια, μικροσκόπια, πυραμίδες και βηματοδότες. Μπορεί να μάθει να ισορροπεί και να κατευθύνει το σώμα πάνω σε ακροβατικό σκοινί ή να συνθέτει μουσική. Αν και είναι κλεισμένος μέσα στο κρανίο, μπορεί ωστόσο να στέλνει τις σκέψεις του στο εσωτερικό της γης, στα μακρινότερα αστέρια, ή πίσω στην εποχή των ανθρώπων των σπηλαίων. Μια ματιά μέσα στις λειτουργίες του εγκεφάλου μας, είναι ένα συγκλονιστικό ταξίδι ανακάλυψης του ίδιου μας του εαυτού.


Η έκθεση απευθύνεται κυρίως στο ευρύ κοινό, στα παιδιά, αλλά και σε εξειδικευμένο κοινό, όπως είναι οι εργαζόμενοι στον τομέα της Υγείας. Έχει ταυτόχρονα εκπαιδευτικό και ψυχαγωγικό χαρακτήρα.

Στον:
«Ελληνικός Κόσμος», το Πολιτιστικό Κέντρο του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, είναι ένα συγκρότημα κτιρίων που βρίσκεται στην οδό Πειραιώς, στον παλιό βιομηχανικό άξονα Αθήνας-Πειραιά, εκεί όπου η μνήμη συναντά τη νεότερη ταυτότητα της πόλης.

Έως τις 16 Μαρτίου 2008

Από το: www.thebrain.gr

ΥΓ: Δεν έχω προσωπική άποψη, καθώς δεν έχω πάει ακόμα, φαίνεται όμως ενδιαφέρων!



Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Μια καλημέρα είναι αυτή!Πές τη και ας...

"Καλημέρα..", σου λέει ξανά ο νέος σου εαυτός.

Κι εσύ κάθεσαι και τον κοιτάς νομίζοντας πως κάτι έχει αλλάξει στη ζωή σου. Όμως κατά βάθος το ξέρεις πως είσαι ο ίδιος, πάντα ο ίδιος, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Το έχεις προσπαθήσει και στο παρελθόν, όμως δε μπορείς, δε μπορείς να σβήσεις τις αναμνήσεις, δε μπορείς να απαρνηθείς τις ρίζες σου, δε μπορείς πλέον να αλλάξεις την ιστορία της ζωής σου.

Μπορείς όμως να καθορίσεις το τέλος της, το τέλος της ιστορίας αυτής είναι στα δικά σου χέρια. Πότε όμως θα το καταλάβεις? Πότε θα καταλάβεις τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου? Τη δύναμη που κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του. Τη δύναμη που τον ωθεί να ζει, να προσπαθεί, να ελπίζει πως κάτι θα αλλάξει.

Είναι δύσκολο, όχι όμως ακατόρθωτο να αλλάξεις τον εαυτό σου. Και λέω "εαυτό", αυτά που σε έχουν διαμορφώσει, που σε έχουν κάνει όπως είσαι τώρα που κοιτάς μέσα στον καθρέφτη. Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δει πίσω από το είδαλμά τους, πίσω από αυτό που δείχνει ο καθρέφτης. Το ξέρω είναι λίγοι αυτοί, είτε τους αποκαλούν φιλοσόφους, είτε ηγέτες, είτε πρωτοπόρους. Δεν έχει σημασία πώς τους αποκαλούν, έχουν ένα κοινό όλοι τους, έχουν ξεπεράσει τα δικά τους όρια, αυτά που οι περισσότεροι άνθρωποι αρνούνται καν να προσπαθήσουν να ξεπεράσουν, δεν κάνουν ούτε καν την προσπάθεια.

Και τώρα που κοιτάς μέσα στον καθρέφτη, βλέπεις ότι κι εσύ δεν έχεις προσπαθήσει ποτέ πραγματικά στη ζωή σου να κάνεις αυτή την αλλαγή, αυτή τη μετατροπή, να υπερβείς τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι όμως σου είναι τόσο εύκολο να κρίνεις και να κατακρίνεις όσους δε το έχουν κάνει. Τώρα ξέρεις ότι η στάση σου αυτή οφείλεται στο ότι δεν θες να δεις κατάματα τον εαυτό σου. Κοίτα τον τώρα λοιπόν. Ποτέ δεν είναι αργά. Κοίτα πίσω, γύρισε πίσω, σχολίασε και ανακάλεσε στη μνήμη σου στιγμές και γεγονότα. Μη σκεφτείς τι θα είχε γίνει ή τι δε θα είχε γίνει, απλά συνειδητοποίησε και σκέψου το παρελθόν, με όσες λεπτομέρειες μπορείς. Όχι δεν υπάρχουν άνθρωποι με αδύναμη μνήμη, υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να εγκαταλείψουν το παρελθόν και μετά από χρόνια προσποίησης πιστεύουν πια και οι ίδιοι ότι δεν θυμούνται.

Βλέποντας λοιπόν μέσα στο καθρέφτη, σκέφτεσαι.. Θα καταφέρω να δω πίσω από αυτόν?

Και καθώς οι πρώτες ακτίνες του ήλιου μπαίνουν από το παράθυρο, σου φαίνεται σαν ο αντικατροπτισμός σου να θολώνει, εξαφανίζοντας τις λεπτές γραμμές του προσώπου σου από το τζάμι, αυτό είναι η αρχή, αυτό είναι μόνο η αρχή, και με ένα χαμόγελο λες δυνατά

"Καλημέρα!"

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008

Κλείστε την τηλεόραση..ως το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε!!

Κλείστε την τηλεόραση!
Για μια μέρα, έστω. Δείξτε τους την δύναμη του κοινού.
Μην τους δώσετε άλλο το δικαίωμα της χειραγώγησής μας.
Ζητάμε ανεξάρτητη και αντικειμενική πληροφόρηση, έγκαιρη, έγκυρη και σοβαρή ενημέρωση, χωρίς ροζ και κίτρινες αποχρώσεις.

Λέμε όχι:
Στην παραπληροφόρηση της διαπλοκής.
Στα χειραγωγούμενα ΜΜΕ.
Στην συγκάλυψη των σοβαρών θεμάτων.
Στις εκπομπές – σκουπίδια χάριν τηλεθέασης.
Στα μονοθεματικά δελτία ειδήσεων.

Απαιτούμε σεβασμό και ποιότητα.
Κλείνουμε την τηλεόραση στις 11 Φεβρουαρίου. Όλοι μας!

Υ.Γ Αναδημοσιεύστε το στα blog σας. Στείλτε το, με mail στους γνωστούς σας. Ας τους αποδείξουμε οτι δεν ανεχόμαστε άλλο τα “σκουπίδια” τους.

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

Γιατί είναι τέχνη...

Μουσική: Δημήτρης Μπαρμπαγάλας
Στίχοι:
Βασίλης Γιαννόπουλος
Ερμηνεία:
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

"Υπάρχει χώρος στο ανόητο στομάχι σου
κι όσο σε παίρνουνε τα χρόνια συνηθίζεις
την κρύα σούπα που σερβίρουν οι μαλάκες σου
καταβροχθίζεις.

Ήρθες ανάποδα στον κόσμο μα το ξέχασες
κι όλο σε ξύνω με το νύχι να ξεφτίσεις
και περιμένω να με δείξεις με το δάχτυλο
και να με φτύσεις.

Μα εσύ ματώνεις μ' ένα ψέμα την αλήθεια μου
κι εγώ γυρεύω τη δική σου ν' ανασάνω
για να πηδήξω απ' της ψυχής σου το παράθυρο
και να πεθάνω.

Γιατί είναι τέχνη να πεθαίνεις για την πλάκα σου
γιατί είναι τέχνη ν' αγαπάς τον εαυτό σου
γιατί είναι τέχνη να πεθαίνεις για την πλάκα σου
γιατί είναι τέχνη ν' αγαπάς το θάνατό σου.

Στον μαύρο τοίχο που κυκλώνει την αγάπη μου
μ' ένα μαχαίρι τ' αρχικά σου χαρακώνεις
με σημαδεύεις στην καρδιά μ' ένα χαμόγελο
και με σκοτώνεις.

Όμως εγώ που σ' αγαπάω το πήρα απόφαση
τη λογική σου μια για πάντα θα ξεκάνω
για να ξαπλώσω στην αγάπη σου ανάσκελα
και να πεθάνω.

Γιατί είναι τέχνη να πεθαίνεις για την πλάκα σου
γιατί είναι τέχνη ν' αγαπάς τον εαυτό σου
γιατί είναι τέχνη να πεθαίνεις για την πλάκα σου
γιατί είναι τέχνη ν' αγαπάς το θάνατό σου.

Τι να σου κάνω, η αλήθεια είναι βρώμικη
θα σε λαδώσω για να ζήσω παραπάνω
να δω τη στάχτη μου να χάνεται στον άνεμο

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2008

Πήρε φωτιά η Φάρμα!!


Στοίχοι: Ισαάκ Σούσης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν
Χίλια τραγούδια κόκκινα στο τέλμα μου σαπίζουν

Αδιόριστος καθηγητής ο έρωτας παλεύει
Μα του τη πέφτουνε τα ΜΑΤ και φτάνει αιμόφερτος στο ΚΑΤ που δεν εφημερεύει

Να δεις που πάλι σύντροφοι θα 'μαστε στους αγώνες
Η ταξική προέλευση κρατάει για αιώνες
Αυτή και αν είναι έρωτας
Αυτή και αν είναι κάρμα

Ξυπνάτε ζώα μου αργά πήρε φωτιά η φάρμα!!!
___________________________________________________

Το απόγευμα μου ήρθε ένα mail από μια φίλη, ότι οι bloggers πρότειναν να κλείσουμε όλοι τις τηλεοράσεις μας τη Δευτέρα 11/2. Το ίδιο απόγευμα έβαλα να ακούσω και ένα παλιό cd όσο θα διάβαζα, όπου και πέτυχα το παραπάνω τραγούδι.
Θυμήθηκα, τότε, ότι το καλοκαίρι του 2007, με την παρότρυνση, πάλι, από bloggers, πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη σιωπηρή διαδήλωση για τις πυρκαγιές.
Θυμήθηκα ότι μου είχε κάνει εντύπωση ο πλουραλισμός και η ποικιλία των διαμαρτυρομένων πολιτών. Είχα αισθανθεί ότι είχε συγκεντρωθεί όλη η κοινωνία, ότι όλα της τα μέλη αντιπροσωπεύονταν. Δεν ήταν φοιτητική διαδήλωση, δεν ήταν κομματική διαδήλωση, δεν ήταν διαδήλωση μερίδας πολιτών. Ήταν όλοι οι πολίτες μαζί! Και ήταν μαζί, γιατί οι προσκλήσεις για τη διαδήλωση είχαν γίνει από ανεξάρτητους πολίτες, από ανθρώπους που δεν συμμετείχαν σε κάποια οργάνωση (ή τουλάχιστον δεν προσκάλεσαν ως μέλη κάποιας οργάνωσης).

Αρχίζοντας να πιστεύω ότι τα blogs δεν είναι μόνο ένας τρόπος έκφρασης γνώμης και σκέψης, αλλά και ένας τρόπος κοινωνικής ευαισθητοποίησης και αφύπνισης, δημιούργησα το παρών blog.

Ας ξυπνήσουμε επιτέλους...
Έχει πάρει φωτιά η φάρμα μας!!!